ΟΤΑΝ ΧΑΘΗΚΕ ΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ

«Νιώθοντας υπερηφάνεια για τους προγόνους σου, μη στερήσεις αυτήν τη δυνατότητα και απ' τους απόγονούς σου»
Κικέρων



Ίσως να μην το αντιλαμβανόμαστε αλλά ζούμε ιστορικές στιγμές, καθώς με τις σημερινές μας δράσεις, καθορίζουμε τις λιγοστές επιλογές που έχει η χώρα στις κρίσεις που αντιμετωπίζει.
Κρίσεις που λαμβάνουν χώρα σε ένα ταχύτητα μεταβαλλόμενο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, στο οποίο έχει επικρατήσει ένας άκρατος οικονομικός φιλελευθερισμός, όπου οι αγορές φαντάζουν ως οι νέοι δυνάστες, εφόσον όπως αποδεικνύεται όποιος αποκλίνει από τους κανόνες λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς που έχει επιβάλει το σύστημα, απλά εκμηδενίζεται.

Η απληστία του κέρδους, οι άυλες αξίες του χρήματος, και το χρέος των κοινωνιών (και κρατών συνεπώς), αποτελούν τους πυλώνες του οικοδομήματος, οι οποίες ενισχύονται από τεχνικά καταναλωτικά πρότυπα που δημιουργούν οι μονοπωλιακού τύπου πολυεθνικές ανώνυμες» εταιρίες, συνεπικουρούμενες από τα πλήρως υποταγμένα στα συμφέροντα τους Μ.Μ.Ε .
Για να επιτευχθεί η άνευ όρων εξαγορά συνειδήσεων και η χειραγώγηση των ανθρώπινων παθών και συμπεριφορών, δεν χρησιμοποιείται φυσικά βία, αλλά εκλεπτυσμένες μέθοδοι διαφημίσεις και Marketing.

Στόχος η αύξηση της κατανάλωσης με την δημιουργία πλασματικών αναγκών, που υποβάλουν το ανθρώπινο ασυνείδητο σε έναν ανεξέλεγκτο βουλιμικό αγώνα απόκτησης όλο και περισσότερων αγαθών, με την ταυτόχρονη πάντα ανάγκη αίσθησης και συμμετοχής στον αστραφτερό κόσμο της γκλαμουρίας και της «showbiz»… !!

Η καθολική θέληση συμμετοχής στην ψευδαίσθηση ευημερισμού της «δυτικής κουλτούρας» αποτέλεσε τον μύθο της προόδου σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Πιστέψαμε ότι θα γινόμασταν ευτυχισμένοι μόνο με τη συσσώρευση υλικών αγαθών.

Η σημερινή κρίση όπως αποδεικνύεται, οφείλεται στην κακώς εννοούμενη δυτικοποίηση των κοινωνιών, η οποία δημιούργησε νησίδες πλούτου αλλά και τεράστιες ζώνες φτώχειας.
Και αυτό διότι η πολιτική έχει υποταχθεί και αυτή, άνευ όρων στις επιταγές της οικονομίας. Μία οικονομία η οποία δεν λειτουργεί πλέον για τον λαό, αλλά ο λαός για την οικονομία.!
Σε μία τέτοια εξίσωση τα κράτη φαίνονται ανήμπορα να αντιδράσουν στην κρίση χρέους, καθώς έχουν υποταχθεί πλήρως στα συμφέροντα των πολυεθνικών και στην εξυπηρέτηση του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Στο κυνήγι του κέρδους και της μείωσης του κόστους παραγωγής, οι πολυεθνικές μονοπωλιακές εταιρίες, μετέφεραν τις μονάδες παραγωγής σε υπό ανάπτυξη χώρες, ώστε να εξασφαλιστεί η μεγιστοποίηση του κέρδους με την ταυτόχρονη ελαχιστοποίηση του κόστους παραγωγής. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η μεσαία τάξη στις ανεπτυγμένες χώρες να γίνεται σταδιακά νεόπτωχη, οι ανισότητες να αυξάνονται, και οι κοινωνικές κατακτήσεις να κινδυνεύουν να χαθούν μέσα στη δίνη της ύφεσης.
Η κρίση είναι πολυδιάστατη και προφανώς θα προκαλέσει ανατροπές. Ο πόνος όμως εξανθρωπίζει. Έστω και εξ ανάγκης όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται πως οφείλουμε να αναζητήσουμε νέους τρόπους διαχείρισης του παρόντος αλλά και του μέλλοντος μας, καθώς είναι φανερό πως ζούμε στην εποχή όπου όλα «τελειώνουν». Μία εποχή που κυριαρχεί η αβεβαιότητα, τόσο στα ανθρώπινα όσο και στα φυσικά συστήματα.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο δούρειος ίππος της παγκοσμιοποίησης και του χρέους, βρήκε τον πιο αδύναμο οικονομικά πολιτικά και γεωπολιτικά κρίκο στην Ευρωπαϊκή ένωση, την Ελλάδα.
Μία χώρα που βρίσκεται σε οικονομικό αδιέξοδο λόγω του υπέρογκου χρέους της. Λόγω της εισόδου του Δ.Ν.Τ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η χώρα βρίσκεται σήμερα υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς οικονομικοπολιτικής υποτέλειας, αλλά και υποθήκευσης της Εθνικής της κυριαρχίας.
Δια μέσω επιτακτικά σκληρών και εξαιρετικά επειγόντων διαρθρωτικών αλλαγών που επιβάλλονται στην Ελληνική κυβέρνηση, επιχειρείται η διάσωση ενός «αποτυχημένου κράτους» από την χρεοκοπία, καθώς οι δανειστές επιχειρούν να την κρατήσουν ζωντανή για να συνεχίσει η χώρα να δανείζεται πληρώνοντας τα ακριβά τοκοχρεολύσια.
Στην πραγματικότητα και μετά από ένα χρόνο μνημονίου, το μόνο που φαίνεται ότι επιτεύχθει είναι η μετάθεση του προβλήματος (του χρέους) στο μέλλον...
Ένα χρέος το οποίο όπως αποδυκνείται, αποτελεί το ευφυές σύγχρονο υποκατάστατο της αλυσίδας και του μαστιγίου στους «σκλάβους».

Η Καναδή δημοσιογράφος Naomi Klein στο βιβλίο της «Το Δόγμα του Σοκ», κάνει μία εκτεταμένη περιγραφή της εφαρμογής του χρέους και μεθόδων αντιμετώπισης του από την Σχολή του Σικάγου, και τον καθηγητή Milton Friedman.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει η Naomi Klein, το «δόγμα του σοκ» επιβάλλεται τόσο από δικτατορικά καθεστώτα όσο και από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, οι οποίες επιβάλλουν εξόχως νεοφιλελεύθερες πολιτικές που βασίζονται στο τρίπτυχο: «ιδιωτικοποιήσεις, κρατική απορρύθμιση/ελεύθερο εμπόριο και δραστικές περικοπές στις κρατικές δαπάνες».

Προϋπόθεση για να εφαρμοστεί το δόγμα αυτό, να επιβληθούν και να γίνουν αποδεκτά από τους πολίτες τα αντιλαϊκά μέτρα, είναι απαραίτητο να δημιουργηθούν τεχνίτες κρίσεις και να λειτουργούν οι πολίτες υπό το κράτος του πανικού και του φόβου. Στην περίπτωση των κρατών της Λατινικής Αμερικής, σύμφωνα με την Naomi Klein, «η σπείρα του χρέους» λειτούργησε σαν ένα γιγαντιαίο όπλο ηλεκτρικής εκκένωσης. Ο καθηγητής και ιθύνων νους της σχολής του Σικάγου, Milton Friedman πίστευε πως όταν ξεσπάσει μια οικονομική κρίση, αποτελεί ζήτημα καθοριστικής σημασίας η ακαριαία δράση. Εκτιμούσε ότι μια καινούργια κυβέρνηση έχει στη διάθεσή της έξι με εννέα μήνες για να επιβάλει μείζονες αλλαγές. Η συγγραφέας επισημαίνει ότι «η θεμελιώδης αρχή είναι απλή: οι χώρες σε κρίση (χρέους) χρειάζονται απεγνωσμένα μια επείγουσα βοήθεια... Όταν οι ιδιωτικοποιήσεις και οι πολιτικές του ελεύθερου εμπορίου προωθούνται από κοινού με τη χρηματοοικονομική διάσωση (δάνειο) σε ένα ολοκληρωμένο πακέτο, οι χώρες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αποδεχτούν ολόκληρο το πακέτο».

Και καταλήγει: «η κρίση του χρέους, στην οποία βρέθηκαν χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής κατά τη δεκαετία του '80, τις ανάγκασε να υποκύψουν στον εκβιασμό «Θέλετε να σώσετε τη χώρα σας; Ξεπουλήστε την».

Τα ίδια μέτρα επιχειρούνται τώρα και στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Ελλάδα.

Έως στιγμής η κυβέρνηση βρισκόμενη σε αδιέξοδο, ακολουθεί το δόγμα του σοκ σύμφωνα με τις επιταγές του Δ.Ν.Τ και της Τρόικας, ώστε οι σοκαρισμένοι πολίτες να δεχτούν μουδιασμένοι την οπισθοδρόμηση της χώρας, και την βίαιη μείωση του βιοτικού τους επιπέδου. Ήδη λόγω του χρέους και της δημοσιονομικής και οικονομικής εξαθλίωσης του λαού, έχουμε γίνει μάρτυρες απαξιωτικών δημοσιευμάτων και δηλώσεων για την χώρα και τους κατοίκους της, από τα διεθνή –και όχι μόνο-, μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Η οικονομική πτώχευση της χώρας, συνεπικουρούμενη από την κοινωνικοπολιτική κρίση και την βίαιη αποδόμηση του κοινωνικού ιστού, οδηγούν σε αδιέξοδο και οπισθοδρόμηση την χώρα, ενώ καταρρίπτονται ταυτόχρονα οι Εθνικοί μύθοι περί των προτερημάτων της φυλής... Και όμως η Κρίση της Ελλάδος είναι φανερό πως δεν είναι απλά μόνο οικονομική, αλλά αφορά όλους τους τομείς της κοινωνικής μας ζωής, καθώς βρίσκεται στον πυρήνα των αξιών μας.

Είναι πρωτίστως πολιτική και πολιτισμική, και οφείλεται λιγότερο στους... συνήθως σε υπόπτους, - τους τρίτους, τα σκοτεινά εκείνα δηλαδή ανθελληνικά κέντρα εξουσίας που απεργάζονται την καταστροφή του Ελληνισμού και του «φωτοδότη Έλληνα» - . Οφείλεται κυρίως σε εμάς τους ίδιους, και στο καιροσκοπικό και παρασιτικό μοντέλο που ακολουθήθηκε τα τελευταία 35 τουλάχιστον χρόνια, αλλά και στο έλλειμμα πολιτισμού και παιδείας των Ελλήνων.- !!! (Όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Επίκτητος «είναι γνώρισμα του απαίδευτου ανθρώπου να καταλογίζει ευθύνες σε άλλους για τα κακοπαθήματά του» ).

Το οικοδόμημα όπως αποδεικνύεται είχε χτιστεί σε σαθρές βάσεις, καθώς είχε ημερομηνία λήξης. Το Ελληνικό κράτος αποτέλεσε ένα κράτος κομματικής και όχι κοινωνικής πρόνοιας, όπου κυριάρχησε η διαφθορά, η Φαυλοκρατία, η ατιμωρησία και η αναξιοκρατία.

Η Συλλογικότητα υποχώρησε έναντι της ατομικότητας του ρουσφετιού και του προσωπικού συμφέροντος. Γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα τον εκφυλισμό της κοινωνίας, μία παρασιτική κοινωνία όπου δεν έχει θέση η Περηφάνια, η αυτοεκτίμηση, και η αυτογνωσία, αρετές που έρχονται σε αντίθεση με τις πρακτικές των προγόνων μας, οι οποίοι είχαν πρωτοστατήσει στην θέσπιση και την κατάκτηση αύλων αγαθών.

Η ξαφνική κατάρρευση βέβαια είναι πολύ πιθανή για λαούς που δεν γνωρίζουν επαρκώς τόσο την ιστορία τους, όσο και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτήν, και αναλώνονται σε μονοδιάστες ιδεολογίες αλλά και υιοθέτηση προτύπων συμπεριφοράς που δεν έχουν θέση σε ένα πολυδιάστατο και διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο.

Ο ομφάλιος λώρος που μας συνέδεε με την αρχαία Ελληνική πνευματική παράδοση και ένα τρόπο ζωής που αποθέωνε την λογική, το μέτρο, την τέχνη το κάλος, όπως αποδεικνύεται φαίνεται πως έχει δυστυχώς κοπεί. Και όπως είναι γνωστό, τα πλοία δεν πλέουν με χθεσινό άνεμο...!!!

Οι Έλληνες από την μεταπολίτευση και εντεύθεν όχι μόνο δεν παράγουν πολιτισμό, τουναντίον αναλώθηκαν στην εισαγωγή και κατανάλωση προτύπων υποκουλτούρας, αλλά και σε μία άνευ όρων υπερκαταναλωτική φρενίτιδα. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Ηρόδοτος:

«Η πιο συνηθισμένη συνέπεια της απροσδόκητης κι αιφνιδιαστικής ευημερίας ενός λαού είναι να γίνουν οι πολίτες ματαιόδοξοι και αλαζόνες. Αντίθετα, τα καλά που αποκτήθηκαν με τη φρόνηση είναι πιο σίγουρα και διατηρούνται περισσότερο από εκείνα που φέρνει η τύχη. Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι είναι πιο ικανοί να αποκρούσουν την κακοδαιμονία, παρά να φυλάξουν την ευημερία τους.»

Ήρθε λοιπόν η στιγμή που βιώνουμε βίαια, την μείωση της κατά κεφαλήν κατανάλωσης. Όλα τα προηγούμενα όμως χρόνια δεν υπήρξε καμία απολύτως αγωνία για την ραγδαία μείωση της κατά κεφαλήν πνευματικής καλλιέργειας και αυτοεκτίμησης, που μας οδήγησε σε αυτό σημείο....!!!! Αντιθέτως όλα αυτά τα χρόνια κυριάρχησε η ατομικότητα, ενώ η κοινωνία στο σύνολο της οδηγήθηκε σε παθητικότητα, με την διαφθορά, την διαπλοκή και τον παρασιτισμό να κυριαρχούν σε κάθε πεδίο της δημόσιας αλλά και ιδιωτικής ζωής, οδηγώντας την χώρα σε αδιέξοδο.

Οι καιροί είναι επικίνδυνοι, καθώς είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως η «απώλεια του μέλλοντος», οδηγεί στο παρελθόν και στον συντηρητισμό. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε Αριστοτέλης:

«Η φτώχεια είναι ο πατέρας της επανάστασης και του πολέμου»..

Στα παραπάνω προβλήματα έρχεται να προστεθεί το μεταναστευτικό, σε μία Ελληνική κοινωνία αιφνιδιασμένη από τον υπερβολικά μεγάλο αριθμό αλλοδαπών και κυρίως λαθρομεταναστών, που έχουν κατακλείσει την παρηκμασμένη Ελληνική επικράτεια.

Ένα φαινόμενο που δημιούργησε ένα εκρηκτικό μίγμα, όπως απόδειξαν τα τελευταία γεγονότα στο κέντρο της Αθήνας. Όλα αυτά τα χρόνια η πολιτεία δίχως σχέδιο και προγραμματισμό, εθελοτυφλούσε προσποιούμενη πως οι ξένοι μάλλον δεν υπήρχαν, παρά το γεγονός πως περίπου 150.000 λαθρομετανάστες πέρναγαν παράνομα τα σύνορα κάθε χρόνο! Χρειάστηκε η γκετοποίηση του κέντρου της πρωτεύουσας και η ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας για να αποδεχτεί την πραγματικότητα, το ότι δηλαδή οι ξένοι υπάρχουν και δεν αποτελούν ένα αμελητέο ανθρώπινο στοιχείο, αλλά μία εξαθλιωμένη και δύσκολα διαχειρίσιμη μεγάλη ομάδα ετερογενών ανθρώπων (υπολογίζονται σε 1,7-1,9 εκατομμύρια) που είναι σίγουρο πως θα μεταβάλει τη σύνθεση και τον χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας. Όπως ήταν αναμενόμενο, όπoυ δεν υπάρχει οργανωμένο κράτος το κενό εξουσίας κλήθηκαν να καλύψουν αυτόκλητοι σωτήρες οι οποίοι ταυτόχρονα διεκδικούν την διατήρηση της καθαρότητας της φυλής...!!

Ήδη βέβαια εδώ και χρόνια η ούτως ή άλλως υπό σύγχυση Ελληνική ταυτότητα του σύγχρονου Έλληνα, έχει οδηγήσει κάποιους όχι μόνο σε ξενοφοβία, αλλά και σε μία στείρα προγονολατρεία του ένδοξου παρελθόντος απαξιώνοντας το παρόν. Την ίδια στιγμή βέβαια άλλοι στο όνομα της προοδευτικότητας απαξίωσαν την Ελληνικότητα και την φιλοπατρία εν γένει.

Η αλήθεια είναι πως οφείλουμε να είμαστε πρώτα άνθρωποι, και στην συνέχεια πολίτες ενός έθνους. Εάν όμως δεν μεριμνήσουμε εμείς για την πατρίδα μας, δεν θα αναλάβει κανείς αυτή την υποχρέωση για εμάς, και το σίγουρο είναι πως στο τέλος θα χάσουμε και την ανθρωπιά μας.!!!

Σε κάθε περίπτωση η «Ελληνικότητα» δεν είναι θέμα D.N.A, ούτε κληρονομικό χάρισμα, αλλά μία καθημερινή κατάκτηση στον χρόνο. Και δυστυχώς αυτή την φορά η Ελλάδα δεν μπορεί να «κατακτήσει» πλέον τους κατακτητές της με τον πολιτισμό της...

Αναζητείται λοιπόν ελπίς, η χαμένη περηφάνια καθώς και το χαμένο «Ελληνικό φιλότιμο» για μία υπέρβαση όλων των κακώς κειμένων, πρακτικών και συμπεριφορών που οδήγησαν την χώρα και τους Έλληνες σε αδιέξοδο....
Ένα χρόνο μετά την έλευση του Διεθνούς νομισματικού ταμείου και της Τρόικας, η Ελλάδα αν και απέφυγε επισήμως προσωρινά τη χρεοκοπία, βρίσκεται ακόμα στο μέσο του πελάγους εν μέσω τρικυμίας, έχοντας καταφέρει κάτι μοναδικό στα διεθνή χρονικά, να απεμπολήσει βάση του μνημονίου που υπόγραψε, τα κυριαρχικά της δικαιώματα υπέρ των δανειστών της, και να υποθηκεύσει αμετάκλητα το μέλλον των επόμενων γενιών της...

Ακόμα όμως και με την επιβολή των μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης που επιβλήθηκαν, τα μέτρα δεν απέδωσαν και βρισκόμαστε αν όχι στο ίδιο σημείο με το 2010, ίσως και σε χειρότερο. Ποίος φταίει όμως, και ποιός θα αναλάβει την ευθύνη για την αποτυχία;

Τα νούμερα είναι ξεκάθαρο πως δεν βγαίνουν. Κάποιοι βέβαια υποστήριζαν πως δεν έβγαιναν εξ αρχής «τα νούμερα» (την ίδια εντύπωση έχει και ο γράφων) απλώς έπρεπε να κερδηθεί χρόνος από τις ξένες τράπεζες, ώστε να ξεφορτωθούν τα άχρηστα Ελληνικά χαρτιά (εξού και τα συνεχή crash test των τραπεζών)...

Χαρακτηριστική είναι η σχετική δήλωση του διευθυντή του Ευρωπαϊκού ταμείου σταθερότητας (EFSF), Klaus Rengling: «Ο κίνδυνος πως μια χώρα (Ελλάδα) που βρίσκεται σε κρίση θα επηρεάσει κάποια άλλη είναι σημαντικά μικρότερος απ’ ό,τι ήταν πριν από έξι μήνες».

Το ίδιο δήλωσε και η οικονομολόγος και αναλύτρια του Economist Ιntelligence Unit, Μegan Greene:

«...H αναδιάρθρωση στο ελληνικό χρέος θα οδηγήσει στην κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών και επίσης θα επιφέρει καίριο πλήγμα στα συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά ταμεία της χώρας. Ως εκ τούτου η ελληνική χρεοκοπία θα έχει άμεση επίπτωση στον ελληνικό λαό. Αναφορικά με τις γερμανικές αλλά και τις γαλλικές τράπεζες, είχαν περίπου έναν χρόνο μέχρι τώρα να προετοιμαστούν, να αυξήσουν τις προβλέψεις τους και να απομειώσουν το ελληνικό χρέος».

Σε κάθε περίπτωση μία έξοδος από την Ευρωζώνη και επιστροφή στη δραχμή (;) θα είχε δυσάρεστες συστημικές επιδράσεις στην Ευροζώνη, αλλά και καταστροφικές συνέπειες για την Ελλάδα.

Θα δημιουργούσε χάος στις Ελληνικές τράπεζες και στην αγορά, στάση πληρωμών σε μισθούς και συντάξεις, στους μισθούς, ενώ το χρέος των 300 δισεκατομμυρίων που είναι σε ευρώ θα σήμαινε αλλεπάλληλες υποτιμήσεις του νέου Εθνικού νομίσματος (της δραχμής;) και θα εκτόξευαν μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα την αξία του!

Για αυτό τον λόγο και λόγω της αποτυχίας της εφαρμογής του μνημονίου (ήταν η συνταγή άραγε λάθος ή ο ασθενής δεν πήρε το χάπι και απλά διάβασε την συνταγή;), ένα νέο πακέτο διάσωσης (μεσοπρόθεσμο) είναι προ των πυλών, με προϋπόθεση πέρα όλων των άλλων μία σαφή πολιτική παρέμβαση από την Τρόικα, στον τρόπο διαχείρισης και επίσπευσης των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών του μνημονίου και της ευημερίας των αριθμών.

Πίσω όμως από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι θα υποφέρουν όλο και περισσότερο.
Πλούτο βέβαια η χώρα διαθέτει (ορυκτό πλούτο, ενέργεια, ναυτιλία, τουρισμό), αλλά δεν διαθέτει ικανή εξουσία να τον αξιοποιήσει.

Και χρήματα υπάρχουν, αλλά βρίσκονται συσσωρευμένα σε τεράστιες ιδιωτικές περιουσίες, οι οποίες το 2010 ξεπέρασαν το ΑΕΠ της χώρας σχεδόν 2,5 φορές (526 δισ. Ευρώ), εκ των οποίων τα περισσότερα δεν φορολογούνται, διότι έχουν περάσει κατά κύριο λόγο στην κυριότητα υπεράκτιων (offshore) εταιρειών.

Εάν το κράτος ήταν ικανό να επιβάλει και να εισπράξει ένα φόρο 20% στον ιδιωτικό αυτό πλούτο, τότε θα μπορούσε να είχε έσοδα για το 2010, περίπου τα 49 δισ. ευρώ. Λόγω βέβαια του ότι η φοροδιαφυγή αποτελεί το μεγαλύτερο διαχρονικό πρόβλημα της Ελλάδος, τον λογαριασμό πληρώνουν οι συνήθεις ύποπτοι, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.!

Σε ένα τέτοιο περιββάλον, χρίζει πραγματικά έρευνας η έως τώρα πλήρη απάθεια και η μοιρολατρία του Ελληνικού λαού.

Είναι άραγε αποτέλεσμα αισθήματος συνενοχής όπως διακήρυξε ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως, ή είναι τόσο αποτελεσματική η «πλύση εγκεφάλου» από τα διαπλεκόμενα Μ.Μ.Ε; Οι κρίσεις όμως, ακόμα και από εξωγενείς φαινομενικά παράγοντες (οικονομία, πολιτική, γεωπολιτικό περιβάλλον κ.λ.π), έχουν πάντα άμεση σχέση με μία εσωτερική κρίση των ανθρώπων, μια κρίση συνείδησης και αξιών. Συνεπώς για την αντιμετώπιση των εξωτερικών κρίσεων, ίσως πρέπει πρώτα από όλα να αντιμετωπίσουμε την εσωτερική μας κρίση.

Ίσως αυτή η στιγμή να αποτελεί την ύστατη ευκαιρία για να προβληματιστούμε και να αμφισβητήσουμε – την εκ του αποτελέσματος -, λανθασμένη πορεία που ακολουθήσαμε τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Αυτό θα γίνει μόνο εφόσον επαπροσδιορίσουμε τον τρόπο σκέψης και δράσης μας. Κάτι που μπορεί να επιτευχθεί εάν επιστρατεύσουμε τον καλύτερο μας εαυτό, και ταυτόχρονα ενεργοποιήσουμε το σύνολο των δημιουργικών μας δυνάμεων.

Θα πρέπει να μάθουμε να είμαστε αδογμάτιστοι, να κριτικάρουμε και να αμφισβητούμε, και ταυτόχρονα να δημιουργούμε, να προτείνουμε και να μη κτίζουμε την ταυτότητά μας απλά πάνω σε μία γενική και στείρα καθολική άρνηση.

Με το να στοχεύουμε απλώς την ανατροπή του υφιστάμενου σαθρού συστήματος αξιών, δίχως ένα ισχυρό γνωσιολογικό και ιδεολογικό υπόβαθρο, δεν δημιουργούμε αυτόματα και το σύνολο των προϋποθέσεων που απαιτούνται προκειμένου να υπάρξει η δημιουργία ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος που θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις μίας νέας προοπτικής στις κοινωνίες.

Το βαθύτερο νόημα του συνειδητοποιημένου ανθρώπου, συνδέεται με την εσωτερική δύναμη να βάζουμε στόχους και να τους πραγματοποιούμε. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο H. Marcuse:

«Η διάκριση ανάμεσα στην αληθινή και στην κίβδηλη συνείδηση, ανάμεσα στο πραγματικό και το άμεσο συμφέρον, δεν έχασε τίποτα από τη σημασία της. Πρέπει όμως να αποδειχθεί. Κάθε άνθρωπος πρέπει να αναζητήσει και να βρει το μονοπάτι που θα τον φέρει από την κίβδηλη στην αληθινή συνείδηση, από το άμεσο στο πραγματικό του συμφέρον. Και μπορεί να το κάνει μόνο όταν αισθανθεί την ανάγκη να αλλάξει τον τρόπο της ζωής του, να απορρίψει το θετικισμό, ν’ αρνηθεί. Ακριβώς αυτή την ανάγκη η κατεστημένη κοινωνία προσπαθεί να καταπνίξει στο βαθμό που παράγει και διανέμει αγαθά σε όλο και πλατύτερη κλίμακα και στο βαθμό που μπορεί να χρησιμοποιεί την επιστημονική κατάκτηση της φύσης για να κατακτήσει επιστημονικά τον άνθρωπο».

Όσον αφορά τους πολιτικούς που καλούνται να διαχειριστούν τις τύχες του λαού αναφέρει:

«οι εκπρόσωποι του λαού θα πρέπει να έχουν επιτύχει την ‘’ειρήνευση’’ της ύπαρξής τους. Αυτό σημαίνει ότι οι ανάγκες τους, οι πόθοι τους και οι επιθυμίες τους δεν θα καθορίζονται από ιδιωτικά συμφέροντα που αποβλέπουν στην κυριαρχία και στη διαιώνιση των καταστρεπτικών μορφών της πάλης του ανθρώπου με τη Φύση».

Κάτι που φαντάζει εντελώς ουτοπικό για το παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, καθώς έχουν δημιουργηθεί τέτοιες δικλίδες ασφαλείας, ώστε ακόμα και την ύστατη αυτή στιγμή που η χώρα βρίσκεται προ της κατάρρευσης, δεν φαίνεται να υπάρχουν νέες και αδιάφθορες πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να αναδειχθούν εκτός του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος.
Δυνάμεις οι οποίες δεν θα έχουν καμία σχέση με το παλαιοκομματικό πελατειακό σύστημα, και οι οποίες θα είναι ικανές να δημιουργήσουν ένα νέο όραμα για την χώρα.

Αντί αυτού βλέπουμε βουλευτές με πολυετή θητεία στην Ελληνική βουλή - προερχόμενοι από τους γνωστούς πολικούς σχηματισμούς-, να σχηματίζουν νέα κόμματα σωτηρίας..!!

Ως άτομα και πολίτες ταυτόχρονα, θα πρέπει να μάθουμε να δρούμε συλλογικά, ξανά-ανακαλύπτοντας τις αξίες της αλληλεγγύης και των συλλογικών οραμάτων. Περνώντας όσο υπάρχει ακόμα χρόνος, από το «Εγώ στο Εμείς» , και από το «Έχω» στο Έίμαι» αντιλαμβανόμενοι τα προβλήματα συστημικά, και αναζητώντας λύσεις συνολικά μέσα από ένα πανανθρώπινο αλλά και πλανητικό πρίσμα, για ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον.

Είναι πλέον ξεκάθαρο πως ότι το υφιστάμενο οικονομικό μοντέλο της υπερκατανάλωσης και του χρέους, έχει οδηγήσει σε οικονομικό κοινωνικό πολιτικό και οικολογικό αδιέξοδο.

Θα πρέπει συνεπώς να αλλάξουμε το σύστημα διαχείρισης των κοινωνικών μας συνηθειών αλλά και πολιτικοοικονομικών μοντέλων, μειώνοντας τις πραγματικές μας ανάγκες και την υπερκατανάλωση, αυτοδιαχειριζόμενοι την παραγωγή.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι δεκάδες χιλιάδες Ισπανοί διαδηλωτές του κινήματος M-15, (από την 15η Μαΐου, την ημέρα που χιλιάδες διαδηλωτές βγήκαν για πρώτη ημέρα στους δρόμους), που κατακλύζουν καθημερινά την κεντρική πλατεία Puerta del Sol (πύλη του Ήλιου) και ζητούν μία Democracia Real Ya (Μια νέα δημοκρατία τώρα) αξιώνοντας να υπάρξει πολιτική μεταρρύθμιση.

Σύμφωνα με διακήρυξη τους οι πρωτοβουλίες τους αυτές έχουν ως στόχο την διαμόρφωση μιας κοινωνίας ευτυχισμένων ανθρώπων και όχι ευημερούντων αριθμών.

Οι προτεραιότητες κάθε ανεπτυγμένης κοινωνίας πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία του πολιτισμού, η βιωσιμότητα και η ανάπτυξη, η ευημερία και ευτυχία των ανθρώπων. Αυτές είναι αναλλοίωτες αλήθειες με τις οποίες θα πρέπει να συμβαδίζουν στην κοινωνία, το δικαίωμα για στέγαση, εργασία, πολιτισμό, υγεία, εκπαίδευση, πολιτική συμμετοχή, την ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη, καθώς και καταναλωτικά δικαιώματα για μια υγιή και ευτυχισμένη ζωή.

Αυτό που χρειάζεται είναι μία ηθική επανάσταση. Αντί για τη τοποθέτηση του χρήματος πάνω από τα ανθρώπινα όντα, θα πρέπει να επαναφέρουμε στην υπηρεσία μας.

Οι Έλληνες αγανακτισμένοι πολίτες ακολουθώντας τους Ισπανούς, δείχνουν το δρόμο αφυπνιζόμενοι από τον λήθαργο, ενεργοποιώντας υγιείς κοινωνικές ομάδες σε διαμαρτυρία. Το πλήθος των αγανακτισμένων πολιτών είναι ένα άμορφο - με πολιτικούς όρους- ιδεολογικά πλήθος, οι οποίοι εκδηλώνουν την αντίθεση τους στο διεφθαρμένο κομματικό σύστημα εξουσίας που έφτασε την χώρα σε αυτό το τέλμα.

Εάν το κίνημα έχει διάρκεια και συνέπεια, μπορεί γίνει φορέας μίας νέας ιδεολογίας, και να αποτελέσει την πηγή καταλυτικών πολιτικών αλλαγών.

Και μόνο το γεγονός πως στην αυθόρμητη αυτή διαμαρτυρία συγκεντρώνεται μεγάλος αριθμός πολιτών (*), δίχως το καπέλωμα από παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις ή συνδικαλιστικούς φορείς, αντανακλά μια διαφορετική κουλτούρα και ένα νέο αγώνα πολιτικής αντίληψης.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το σύνολο των «αγανακτισμένων» πολιτών μπορεί υπό προϋποθέσεις να γίνει η «κρίσιμη μάζα» για αλλαγές στην πολιτική ζωή της χώρας.

Ίσως βέβαια οι περισσότεροι από εμάς να μην είναι ικανοί να αντιληφθούν την πολυπλοκότητα μίας ταχύτητα μεταβαλλόμενης αντικειμενικής πραγματικότητας, αλλά όλοι μπορούν να αντιληφθούν πως η παρέμβαση και η συμμετοχή τους είναι ικανή να αλλάξει την υφιστάμενη κατάσταση. Και ας μην λησμονούμε πως ο αυθορμητισμός των μαζών είναι η πρώτη και η εμβρυακή μορφή του συνειδητού αγώνα αλλαγής...

Σε κάθε περίπτωση είναι σίγουρα ελπιδοφόρο πως φάινεται πως υπάρχουν ακόμα νέοι άνθρωποι οι οποίοι όπως είπε ο Καζαντζάκης:

«Eχουν την περηφάνια της φυλής τους, νιώθουν ότι όντας Έλληνες έχουν την ευθύνη να είναι αντάξιοι των προγόνων τους. H πεποίθησή τους ότι κατάγονται από τον Πλάτωνα και τον Περικλή, μπορεί ίσως να είναι μια ουτοπία, μια αυθυποβολή χιλιετιών, όμως αυτή η αυθυποβολή, γενόμενη πίστη, ασκεί μια γόνιμη επίδραση στη νεοελληνική ψυχή. Χάρη σ' αυτή την ουτοπία επέζησαν οι Έλληνες. Μετά από τόσους αιώνες εισβολών, σφαγών, λιμών, θα έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί. Όμως η ουτοπία, που έγινε πίστη, δεν τους αφήνει να πεθάνουν. H Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί ίσως μέσα από διαδοχικά θαύματα».


Θα πρέπει όμως να προτάξουμε στο ατομικό το συλλογικό καλό, όπως έκαναν οι πρόγονοι μας. Οι αρχαίοι Έλληνες νίκησαν στο πεδίο των μαχών αν και ολιγάριθμοι, λόγω του σχηματισμού της φάλαγγας. Έτσι το χειρότερο που μπορούσε να κάνει ένας οπλίτης ήταν να πετάξει την ασπίδα του, όχι διότι θα σκοτωνόταν ο ίδιος αλλά διότι η ασπίδα του κάθε οπλίτη, προστάτευε τον διπλανό του...

Ο Λεωνίδας με τους τριακόσιους θυσιάστηκε στις Θερμοπύλες, όχι για να ανταμειφθεί σε μια μετά θάνατον ζωή, αλλά για να φανεί απλά αντάξιος των προγόνων του. Αυτή είναι η ουσιώδης της Ελληνικής κοσμοαντίληψης. Μπορούμε ακόμα και σήμερα να διδαχθούμε από αυτήν...

Αντίθετα οι σημερινοί τριακόσιοι της Βουλής, μοιάζουν με κάποιους «ελέω θεού» Θεού Βασιλείς της αρχαιότητας, οι οποίοι ήταν τόσο αλαζόνες, που όταν οι απεγνωσμένοι υποτελείς τους έφτυναν, αυτοί πίστευαν πως βρέχει ή στην καλύτερη περίπτωση έριχναν το φταίξιμο σε κάποιους τρίτους...Και ο νοών νοήτω...!!!

«Το παρόν είναι δικό τους. Το μέλλον είναι δικό μας»
Νίκολα Τέσλα


* Ο αριθμός των αγανακτισμένων θα έπρεπε σίγουρα να είναι μεγαλύτερος. Με επίσημη ανεργία στο 15 %, μονο οι άνεργοι στην Αθήνα είναι πάνω από 150.000. Συνεπώς εάν αυτοί και μόνο, συμετείχαν καθημερινά το Σύνταγμα, θα έπρεπε να συγκεντρώνονται καθημερινά πάνω από 100.000 κόσμος.

του Βασίλη Χλέτσου