Ο διάλογος της σιωπής.

Ο κάματος ασήκωτος μετά από 16 ώρες σκληρής δουλειάς, τα πόδια μου σέρνονται, ακουμπώ με τις παλάμες στον τοίχο να στηριχτώ για να ανέβω τα σκαλοπάτια, όροφος ένας, αλλά τα σκαλοπάτια μου φαίνονται Γολγοθάς και το σακίδιο με τα τσουμπλέκια της δουλειάς Σταυρός  βαρύς να είναι έτοιμο από το βάρος του να μου λυγίσει τα γόνατα.

Ανοίγω την πόρτα με κόπο, η κυρά μου καθιστή στον καναπέ κουκουλωμένη με ένα κουβερτάκι, την φωτίζει μέσα στο σκοτάδι το φως της τηλεόρασης, κάθετε εκεί και με περιμένει να γυρίσω να μου βάλει φαγητό. Κουρασμένη και εκείνη από την πάλη της μέρας, αγωνίζεται να κρατήσει τα μάτια της ανοιχτά, αυτά τα υπέροχα μάτια που παρ’ ότι η κούραση τα λυγίζει, δεν μπορεί να σβήσει την αγάπη και την γλύκα που βγάζουν.

Σιωπηλοί χαιρετιόμαστε, ήχος κανείς, είναι απαγορευμένο αυτό στις 12 το βράδυ με τρία παιδιά να κοιμούνται. Ένα πιάτο μπαγιατεμένο φαγητό από το μεσημέρι με περιμένει στο τραπέζι, κρύο, και η όποια γεύση του απομένει κρύβεται από την βρώμα του τσιγάρου που γέμιζε το στόμα μου όλη μέρα, αλλά είναι εκεί, με περιμένει φτιαγμένο με αγάπη και αυτό το κάνει να φαντάζει μέσα στην κούραση μου σαν δείπνο παραδείσου.

Ο σιωπηρός διάλογος συνεχίζετε, μια ματιά λέει: «όλα καλά εδώ αγάπη μου σήμερα; … είχαμε κανένα πρόβλημα;» και μια ματιά απέναντι να απάντα: «όλα καλά μην ανησυχείς»

Μια βόλτα από τα δωμάτια των παιδιών, τα σκεπάζω, τους κάνω των σταυρό τους, «καληνύχτα κοκόνα μου, καληνύχτα λεβέντες μου» βγαίνει άηχα από τα χείλια μου.

Με κόπο τα ρούχα βγαίνουν, ξαπλώνω και σκεπάζομαι, ένα τελευταίο φιλί για καληνύχτα και μια ζεστή αγκαλιά να με ξεκουράζει όλη νύχτα μέσα στο ροχαλητό που έχουν όλοι οι τίμια κουρασμένοι.

Μπιπ … μπιπ-μπιπ … μπιπ. Το ξυπνητήρι χτυπά, 5:30 κιόλας, το ρημάδι για νύχτα πώς πέρασε έτσι, έχω την αίσθηση ότι δεν πέρασαν ούτε πέντε λεπτά από την ώρα που έκλεισα τα μάτια.

Τα παιδιά κοιμούνται ακόμα, έτσι λοιπόν ο διάλογος της σιωπής συνεχίζετε με τα μάτια να αγωνίζονται να πουν στα δέκα λεπτά που απομένουν μέχρι το φιλί του αποχαιρετισμού όσα περισσότερα μπορούν.

Το πρώτο τσιγάρο τις ημέρας ανάβει στο μπαλκόνι …. το πρώτο τσιγάρο της ημέρας σβήνει.

Ένα φιλί στο στόμα, μια καλημέρα και αρχίζουμε πάλι από την αρχή.

Γεώργιος Δ. Σαμαρτζής